Πάει καιρός που δεν διοργανώνονται παρελάσεις όπως παλιά. Αυτό δεν αλλάζει την ιστορία, τα γεγονότα, τις αναμνήσεις, ούτε τα συναισθήματα.
Πάντα με λαχτάρα περίμενα τη γιορτή της Σημαίας κι αν ήμουν τυχερή να κληρωθώ παραστάτης ή σημαιοφόρος wow! What a feeling! Μικρές, αξέχαστες χαρές. Kαι στη σειρά ήταν καλά όμως. Ντυμένες στα μπλε, ανάμεσα σε συμμαθήτριες, με συγγενείς και φίλους να φωνάζουν το όνομα μας καθώς περνούσαμε, και τα κλικ των φωτογράφων πυκνά.
Οι περισσότερες καρδιές χτυπούν δυνατά στους ρυθμούς του εμβατηρίου της μπάντας και τα αισθήματα περηφάνιας, ομοψυχίας, κοινωνικής συνοχής κι αλληλεγγύης είναι πάντα υψηλά – εάν δεν είμαστε κυνικοί ή ψυχρά ρεαλιστές.
Χρόνια Πολλά Ελλάδα! Χρόνια Πολλά σε όλους τους ρομαντικούς που την κατοικούν και την αγαπούν. Και του χρόνου!