Η ιστορία της προγιαγιάς μου, που αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για την ελευθερία του τόπου, είναι πηγή έμπνευσης. Η μόρφωση και το δικαίωμα στην εκπαίδευση του κάθε παιδιού είναι αγαθά ιερά και συνεχίζουμε, σε μια άλλη εποχή πλέον, να τα τιμάμε με συνέπεια κι αποφασιστικότητα. Το ίδιο και η αγάπη για τον τόπο μας που θέλουμε να τον βλέπουμε να προοδεύει και να ανθεί.
Σίγουρα δε διατρέχουμε τους ίδιους κινδύνους, αλλά δεν είναι αγώνας εύκολος. Ο καταιγισμός των πληροφοριών από όχι πάντα αξιόπιστες πηγές, twisted truth, social media, το εύκολο κέρδος, οι γρήγορες λύσεις κι ο εντυπωσιασμός μπορεί να αποπροσανατολίσουν. Το δικό μας σχολείο 25 χρόνια τώρα είναι προσανατολισμένο στην παροχή ποιοτικών υπηρεσιών. Σεβόμαστε την εμπιστοσύνη των πελατών μας και υπηρετούμε τα όνειρα των νέων ανθρώπων. Επίσης, τους ενθαρρύνουμε να αγαπούν την πόλη, να δουν τα θετικά και θα θέλουν να ξαναγυρίσουν κοντά μας αφού σπουδάσουν και ταξιδέψουν. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα δε μας διευκολύνει. Αυτός είναι ο αγώνας.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το περιοδικό Φίλιππος και έχει την υπογραφή του Ιωάννη Παπαλαζάρου. Ευχαριστούμε πολύ την Εταιρεία Φίλιππος για το έργο της και την προσφορά της στον τόπο μας.
“Αρχές του 1900 και η βουλγάρικη προπαγάνδα στην περιοχή των Γιαννιτσών μεταχειρίζονταν κάθε τρόπο και μέσον για να κάμψει το φρόνημα του γηγενούς πληθυσμού της περιοχής που έμενε πιστός στις αρχές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Πιέσεις, εκφοβισμοί και άνανδρες δολοφονίες αντί να μειώσουν, χαλύβδωναν τη θέληση των γηγενών Μακεδόνων για ελεύθερη Μακεδονία.
Μέσα σ’ αυτά τα άγρια χρόνια της μακεδονικής θύελλας η Αικατερίνη Βαρελά, το γένος Πάνου, σύζυγος Χρήστου Βαρελά, αποφασίζει να στείλει τα δυο παιδιά της Μιχάλη (1886-1935) και Ελισάβετ (1890-1972) στη Θεσσαλονίκη να συνεχίσουν τις σπουδές τους, στο Διδασκαλείο ο υιός και στο Παρθεναγωγείο η κόρη.
Δέχεται προειδοποιήσεις και απειλές για την απόφαση της αυτή από την ηγεσία του βουλγάρικου κομιτάτου της περιοχής, που την αποτελούσαν οι Χρίστο Τατάρτσεφ, Ντάμε Γκρούεφ και Ντιμιτρώφ. Οι απειλές κατά της ζωής της δεν άργησαν να γίνουν πράξη όταν αρνήθηκε να συμμορφωθεί και να ανακαλέσει τα παιδιά της από τη Θεσσαλονίκη. Τον Αύγουστο του 1904 δολοφονήθηκε άγρια στο κατώφλι του σπιτιού της με τσεκούρι από τους ανθρώπους του κομιτάτου.
Τα παιδιά της, πιστά στην υπόσχεση και στις αρχές που είχαν ενστερνισθεί από την μητέρα τους, ολοκλήρωσαν τα πρώτα τους χρόνια ως δάσκαλοι στο ελληνικό σχολείο του Παρθενίου. Αργότερα ο Μιχάλης υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο 2ο Δημ. Σχολείο Γιαννιτσών, μέχρι το θάνατο του (1935) και η Ελισάβετ, ως νηπιαγωγός, στο Παπάφειο Ορφανοτροφείο μέχρι το 1940.
Ο Δήμος Γιαννιτσών, τιμώντας τη θυσία της Αικατερίνης Βαρελά έδωσε το όνομα της σε δρόμο της πόλης, ενώ η δ/νση του 3ου Λυκείου με την απόφαση του Δ4/287/5-7-2000 (ΦΕΚ 892 τ. Β’/18-2-2000) επονόμασε το σχολείο σε «ΛΥΚΕΙΟ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΒΑΡΕΛΑ».
Η Ιστορική – Λαογραφική Εταιρία «Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ» ανέλαβε την πρωτοβουλία κατασκευής επιβλητικής ορειχάλκινης προτομής της ηρωίδας, αντάξιας της θυσίας της. Με προσφορές και συνδρομές μελών και φίλων της συγκεντρώθηκε το απαιτούμενο ποσόν και το έργο ανατέθηκε στο γνωστό γλύπτη Ευθ. Καλευρά, που ήδη το έχει ολοκληρώσει.
Σε συνεργασία με την οικογένεια Βαρελά, απογόνους της ηρωίδας και με την δ/νση του 3ου Λυκείου η προτομή έχει τοποθετηθεί στον αύλειο χώρο του Σχολείου.”
